Groepsfoto kamp 2019

Groepsfoto kamp 2019

En de cola is gratis

Deze kreten waren afgelopen weekend regelmatig te horen in en rondom het gebouw van de Maat in Mol tijdens het vijfde jeugdkamp. Hier rekenden vier groepen Galliërs onder leiding van mascotte Ketterix in de Maatix voorgoed af met de Romeinen. Toutatis, de beschermgod van de Galliërs, zorgde voor fantastisch kampweer én cola.

De jeugd, ouders en andere weggebruikers werden aan de toegangsweg verwelkomd door Asterix en Obelix in levenden lijve. Iedereen kwam dan ook met een grote glimlach het terrein opgereden en hoorden we regelmatig claxonnerende passanten. We stonden versteld over de hoeveelheid bagage die in sommige auto’s past. De jeugd verspreidde zich al snel over de slaapruimtes. Volgens traditie mochten de A-pupillen de slaapzaal kiezen, maar bij de junioren slapen betekent ook het zaterdagnacht-programma van de junioren meedraaien. Hier en daar was er dan ook nog enige twijfel maar uiteindelijk had iedereen een slaapplek uitgezocht.

Toen de thematune over het terrein klonk, zagen verbaasde ouders de kinderen overal vandaan komen om de Maatix binnen te gaan. Dit alles spontaan en zonder afspraak, zie dat thuis maar eens voor elkaar te krijgen. Binnen werd het thema nog wat toegelicht en de groepsindeling van Jordix, Martix, Mikix en Timix bekendgemaakt.

Het weekendspel, waarvoor het hele weekend flink onderhandeld moest worden om Romeinen bij elkaar te verzamelen, ging meteen van start. Voor het avondspel was het advies om een trui of jas aan te doen zodat iedereen aan de reis naar Lutetia (Parijs) kon beginnen. “Weet je wel hoe ver dat is”, werd er aan de leiding gevraagd. “Och, als je zondagmiddag maar terug bent”. In Lutetia moest vis worden gehaald. Met een kleine tussenpauze verdwenen de groepen in het donker van het mooie natuurgebied. De opdrachten waar vissen bij verdiend konden worden, waren zeer divers. Het team van Martix bracht de meeste vissen mee naar Gallië en kon, zoals de Belgen zeggen, op twee oren gaan slapen. Maar daar dachten de nieuwbakken Galliërs anders over. Terwijl de eerste scores in Romeinse (?) cijfers op het scorebord verschenen, werden de marshmallows in het huizenhoge kampvuur geroosterd. Ineens ging op het donkere terrein vanuit het niets in een bijgebouw een lamp fel branden. Kort daarna werd het weer donker, er werd al gesuggereerd dat Daan dit was en iedereen bang wilde maken. Maar Daan was nietsvermoedend het scorebord in aan het vullen. Toen dat duidelijk was, ging het licht in het gebouw een eigen leven leiden. Dat werd natuurlijk door Cas met beide handen aangegrepen en vertelde hij het ene na het andere spannende verhaal. De angst werd steeds groter, er werden zelfs schimmen in het gebouw gezien…. Totdat een slimmerik aan Niels bij het kampvuur was gaan vragen hoe dat licht aan en uit kon springen. Ondanks de lichtsensor en muis of rat bleef het gebouw de hele avond toch een spannend ding.

Ondertussen was er een fietsframe gevonden waar alleen de trappers, ketting en standaard nog aan zaten. Tot grote vreugde van de rest kreeg Thijmen het ding aan de praat. Het hele weekend was de fiets bezet, slechts een paar uurtjes per nacht stond hij netjes op de standaard voor de deur geparkeerd.

De groep verplaatste zich langzaam van buiten naar binnen waar volop werd gekleurd, gekaart en spelletjes gespeeld. De make-up kwam op tafel waarmee visagiste Marta een clinic verzorgde. Gelukkig stelden enkele jongens zich beschikbaar als model. Carla vlocht haren in de mooiste vlechten. “Oh …., wat mooi”. “ja, mijn mama kan dat niet”. Natuurlijk noemen we geen namen.

Van de kaarttafel kwam de vraag of ze een flesje cola van buiten mochten. Maar natuurlijk…. De flesjes werden onderdeel van het spel, de kaartgroep groeide aan, daarmee ook de lol en het lawaai. De adviezen van de leiding aan een aantal kinderen dat ze onderhand beter konden gaan slapen, werden in de wind geslagen. We hoorden Jordi op een gegeven moment zeggen: “Nog één potje, dan gaan we allemaal slapen. Morgenvroeg om 7.00 uur hebben we bootcamp”. Ja, ja. Tot onze stomme verbazing stond iedereen na het potje op en vertrokken ze allemaal richting slaapkamers. Het werd echter niet stil. Blijkbaar waren ze vergeten hoe zoet de wraak van Daan op een slapeloze nacht kan zijn.

Het was al vroeg dag in de keuken, koffie was gezet, eieren gekookt en daar verscheen Jordi klokslag zeven uur. Achter hem volgden nog een aantal kaarters van gisteravond. We vielen van de ene verbazing in de andere dit jaar. Enthousiast begonnen ze aan de bootcamp maar gaandeweg het uur haakte er toch regelmatig eentje af, totdat Jordi in zijn eentje overbleef. Op twee na, zat iedereen om 8.30 keurig aan de ontbijttafel. Na een “kom op, jongens” zetten ook Cas en Thijmen zich in beweging. Al had Cas na een paar uurtjes slaap iets meer moeite dan Thijmen om van het stapelbed te komen. Na het ontbijt werd het strijdperk betreden waar een Romeins fort aangevallen en met afweerschilden verdedigd moest worden. Iets rustiger ging het toe bij de Romeinse formatie waarbij ieder schilden omhad die voorzien waren van letters. Totdat het team van Martix zich meldde: als een centurio zette ze iedere “letter” op de goede plek. Ze wist van iedereen welke letter op buik en rug hing en maakte zeer snel de goede combinatie. “Bij het dorpshoofd op een draagbaar overdragen” hadden de kleintjes het vaak moeilijk om de zwaardere groepsleider over te brengen. Maar daarna zaten ze zelf als een koning op de draagbaar die over het parcours ging.

Iedereen keek uit naar de lunch want daar zou het gebeuren. Panoramix had zijn speciale toverdrank gemaakt die ze bijna allemaal innamen. Nadat er weer volop met cola gekaart was, stond de Gallische wandeling op het programma. Een wandelroute waarbij verschillende opdrachten uitgevoerd moesten worden. Er waren zeer originele groepsfoto’s maar ook het getal 41 kwam heel creatief voorbij. De opdracht maak een filmpje van iemand van je groep die een Belgenmop verteld aan een Belg, kreeg voor de groep van Martix een staartje. Ze hadden twee voorbijgangers gevonden waar Anouk aan vroeg: Wat vragen twee Belgen aan elkaar die samen aan het wandelen zijn? Met het antwoord konden de Belgen wel lachen. Maar ze hebben waarschijnlijk nog harder gelachen toen de groep hen even later kwam vragen of ze nog een keer mochten omdat ze vergeten waren te filmen. Nadat alles ingeleverd was, berekende Daan de tussenstand en de jeugd kon zich op gaan maken voor de avond. Maar eerst volgde er nog een keuzemenu: friet met bijproducten of eigengemaakte macaroni van Panoramix of beide. Welk bord van Abel was werd duidelijk toen hij er een aantal snacks op had liggen. Helaas was dit geen vraag voor de quiz die later op de avond volgde. Deze quiz werd afgewisseld met diverse optredens waarvan de creativiteit en uitvoering door een deskundige jury met punten beloond werd. Deze punten gooiden de hele tussenstand door elkaar, de puntentotalen lagen heel dicht bij elkaar. Maar dat was niet zo belangrijk: op naar de kaarten en cola. Er klonk een bel door het gebouw, maar waar was de voordeur? Kwamen ze de cola ophalen? De spanning steeg, niet alleen door de bel en bij het kaarten. Het laatste onderdeel van de zaterdag kwam dichterbij. Om elf uur zou de eerste groep vertrekken voor een ouderwetse dropping, af en toe werd er naar het donkere bijgebouw gekeken. “Blijven jullie allemaal hier, wat als mijn zaklamp het niet meer doet?” Eindelijk was de eerste groep weg, 40 minuten later gevolgd door de tweede.

Met alleen nog de pupillen die in alle rust een spel zaten te doen was het stil in het gebouw, zelfs de bel bleef stil. Toen de pupillen allang in bed lagen, kwam de eerste groep weer terug en moesten de teams inschatten hoe lang ze onderweg waren geweest. Datzelfde gold voor groep 2. Er werd geschat, maar niet door Joep. Hij wist hoe laat ze waren vertrokken, en hoe lang er tussen het vertrek van groep 1 en 2 zat, waardoor hij de reistijd kon uitrekenen. Zijn teamleider liet Joep zijn gang gaan, Joep zat inderdaad het dichtst bij de gelopen tijd, slechts 2 minuten verschil. Hierdoor steeg zijn team weer in het klassement. Maar dat kon niemand schelen, er werd weer gekaart en gecolaat. Een aantal kinderen zocht steun bij hun ellebogen, Sofie schrok wakker toen er vlak bij haar een flesje cola hard op tafel werd neergezet. Weer ging de bel, waar zat dat ding en wie deed dat? Lieve snapte er niks van en werd er niet goed van. Veel eerder dan de eerste nacht werden de  slaapkamers opgezocht. Tijd voor Daan om wraak te nemen, alle hulpmiddelen kwamen voor de dag. Het leek wel of het hele gebouw verbouwd werd, gelukkig konden de pupillen in hun vleugel gewoon doorslapen. Maar de junioren….

Middenin de nacht ging de bel en hield niet meer op, niemand die hem uit kwam zetten, wat gebeurde er? Was iedereen te bang om de deur open te maken? Welke deur?

’s Morgens was er geen bootcamp, betekende dat de leiding het toch gewonnen had? Nee hoor, toen de pupillen de junioren wakker mochten gaan maken, reageerden ze sportief door op te staan. Na het ontbijt volgden de laatste spellen. Het dorp Gallië moest beschermd worden; met een grote katapult en zware grote kogels werden de Romeinen omgeschoten. Bij de strijdkarrace moest er iemand in de strijdkar en voortgeduwd worden. Door het fanatisme werden er risico’s genomen in de bochten waardoor er Galliërs van de strijdkar vielen. Aron kreeg zelfs heel de kar op zich, maar stond snel op, er moesten punten worden verdiend. Natuurlijk ontbraken ook de menhirs niet en moest er mee geworpen worden. De stenen in de vorm van menhirs varieerden in grootte en gewicht. Bij Galliërs horen naast menhirs ook everzwijnen. Als everzwijn moest je aan een balk gaan hangen en werd dan door de rest naar de overkant gebracht. Omdat de puntentotalen zo dicht bij elkaar lagen en team Jordix niet wilde verliezen, maakten ze er een shuttle-run van op jacht naar het wereldrecord van Obelix. Dat wereldrecord zat er niet in maar ze waren wel winnaar van dit spel. Alleen de uitslag van het handelsspel kwam nog, Jordix dacht dat hij slim was geweest door niet iedere groep zijn kaartjes te verkopen/ruilen. Helaas had hij geen rekening met Martix gehouden, die zijn kaartjes via de andere teams had weten te bemachtigen en ook alle vijf Romeinen compleet had. Met een klein verschil was de eindoverwinning voor team Jordix.

Die overwinning was niet belangrijk, wel de fijne sfeer die er hing, in de groep maar ook tussen de groepen onderling. Alle deelnemende Galliërs bedankt, maar ook atletiekclub Asterix uit Eindhoven bedankt voor het beschikbaar stellen van materiaal. Bij het vertrek kon de jeugd minpunten scoren voor het volgende jeugdkamp. Gelukkig wist iedereen dit, ondanks het aandringen van ouders, te voorkomen. Nog een berichtje voor de ouders: Het kan voorkomen dat je kind de komende tijd als je een pilsje pakt, zegt: “geef maar hier die maak ik zonder opener wel open.” Gevolgd door: “Zullen we een potje toepen of bussen, dan doen we een adje”. De leiding van het kamp draagt geen verantwoording voor deze aangeleerde vaardigheden, maar ooit zullen ze hier profijt van hebben. Maar van wie die cola nu was?