Halloween 2016
Net als vorig jaar stond de vrijdagavond voor Halloween bij AtH in het teken van dit spannende feest. In het clubgebouw aan de rand van de Stiphoutse bossen was goed te zien dat Sofie deze week vakantie heeft gehad, ze had eigenhandig genoeg versieringen gemaakt om het hele gebouw te versieren. Maar ondanks dat er een gezellige Halloween-sfeer was ontstaan, was dat niet waar die 47 man voor waren gekomen op deze bewolkte avond. Nee, zij waren gekomen voor een rumoerige avond in de anders zo stille Stiphoutse bossen.
De perfecte weersomstandigheden maakten het allemaal nog sfeervoller: door de bewolking was het goed donker en (met dank aan de miezerregen in het begin) maakten vallende druppels van de bomen het net wat spannender. Opnieuw was, gezien het succes vorig jaar, een ronde uitgezet aan de hand van breekstaafjes. Afgezien daarvan was er geen licht te bekennen in het bos, maar dat weerhield de kinderen er niet van om goed gemutst de bossen in te gaan. De knallende luchtzakken en mysterieuze tent in het begin konden hier geen verandering in brengen. Dus dat goed gemutste (lees: rumoerige) hielp om op het juiste moment uit de sloot op te duiken en de achtervolging in te zetten. Bij de meeste groepen was dat goed gemutste er toen wel van af.
Gelukkig kwamen de groepen al snel bij de eerste tussenpost, waar ze zich even wat veiliger waanden. Even, want niet veel later werden ze aan het eind van een donker stuk bos opgewacht door Joost. Of beter gezegd, de motor van Joost… Gierend werden de pk’s daarvan ten gehore gebracht wat op ruime afstand te horen was, gevolgd door luid gillende kinderen. Na dit rumoer kwamen ze een stukje verder bij post 2 voor een muzikaal intermezzo. Op weg richting de laatste post werden ze nogmaals aan het schrikken gebracht, even later gevolgd door Attila die gewapend met toeter het nodige gekrijs wist op te wekken.
Bij post 3 werden de handen nog eens in een donkere doos gestoken, het knorrende varkentje gaf veel bange reacties. Van hieruit begon de terugweg. Hadden ze op het eerste gedeelte nog regelmatig open plekken met wat beter zicht, nu ging het dwars door de bossen. Op de echt smalle paadjes gebeurde echter niets, maar verderop had Daan een eng hoekje ingericht. Het hoogtepunt (of dieptepunt, het is maar hoe je het bekijkt) was ‘Clowns paradise’ gedoopt. Alleen al dat bordje zorgde ervoor dat één groep niet meer verder durfde. Met een aantal Halloween-attributen werd de spanning opgebouwd tot er een aantal neppe en echte mensen op het pad stonden. Welke echt was weten we nog steeds niet, maar de groepen zijn daar wél achter gekomen…
Nu sommige kinderen aan het trillen waren van de schrik en ook tranen begonnen te vloeien (mwahahaha…) was het maar goed dat de route bijna ten einde kwam. Een uil probeerde nog wat schrik aan te jagen en ook werd nog één keer de klassieke afleidingstruc uitgehaald. Toen de groepen eenmaal binnendruppelden in de Halloween-kantine begon het verhalen uitwisselen. Daar hoorden we vooral stoere praatjes, maar dat stond haaks op het rumoer wat we in het bos konden horen. Oftewel, opnieuw een succesvolle Halloween-tocht en zo lijkt een leuke AtH-traditie te zijn geboren…