Groepsfoto kamp AtH 2024
Dat was ook eigenlijk zo. Mascotte Ketje en Daan hadden, gebaseerd op de Netflix-serie Squid Game, het thema “Sketgame” gekozen voor het tiende ATH-jeugdkamp. Ieder team begon met 100 levens, wie op zondagmiddag de meeste levens overhad was het winnende team. Het weer was fantastisch waardoor het buitenterrein van accommodatie “De Spar” in Haelen dag en nacht veel gebruikt werd. Bij aankomst werden eerst de huisjes ingericht en kreeg iedereen een levensdrank bij binnenkomst. Nadat de groepen ingedeeld waren, konden eindelijk de verjaardag van Joep en Lotte gevierd worden. Omdat Joep het niet fijn vindt als er voor hem gezongen wordt, zongen we alleen voor Lotte. Appeltaart, drinken en cadeautjes werden uitgedeeld. Even later werd afscheid genomen van de ouders en kon Daan het vrijdagavondspel uit gaan leggen.
Vrijdagavond
Met behulp van vier blokjes moest ieder teamlid, zonder de grond te raken, een denkbeeldige rivier oversteken. Meteen had een van de jongste deelnemertjes een vraag: “Moet je dan je zwemkleren aan?” Wanneer iedereen van de groep de rivier over was, moesten ze in het donkere bos naamkaartjes van de hele groep gaan zoeken. Dit alles binnen een bepaalde tijd. Het laatste team was nog maar net het bos in, toen het eerste er al weer uitkwam. Het team van Sofie had het bos gestructureerd uitgekamd. Nadat de eerste verloren levens ingevuld waren op het scorebord, brandde het kampvuur. De jeugd genoot volop van het vuur en de marshmallows. Het werd langzaamaan bedtijd voor de pupillen, de oudere jeugd nam het vuur over. Een aantal testte hun natuurkunde-kennis door een opengevouwen krant boven het vuur te laten zweven. Net voor het licht werd, was het vuur gedoofd. Vooraf was door de beheerder gevraagd om rekening te houden met het stiltegebied waarin het terrein ligt. Gelukkig werkte Anouk en Sofie mee. Beiden waren op zaterdagochtend hun stem al kwijt. De grootste dreiging van geluidsoverlast kwam niet uit de geluidsbox maar uit twee aaneengrenzende slaapkamers van twee begeleiders. En daar sliepen niet Daan, Karin, Marc, Niels, Twan of Wilma.
Zaterdagochtend
De pupillen kwamen huppelend en zingend hun huisjes uit. De junioren kwamen iets minder enthousiast maar keurig op tijd voor het ontbijt. In het huisje van de jongens junioren ging om 6 uur de wekker af, ze sliepen nog maar net. Dader Aron werd daar hartelijk voor bedankt. Zeker omdat hij er doorheen sliep en de rest de wekker niet kon vinden. Dank je wel voor de tip, Aron. Die nemen we mee naar het volgend jaar. Iedereen was op tijd om voor jarige Nina te zingen. Nadat Nina de cadeautjes stralend had uitgepakt, kon iedereen aan het feestelijke ontbijt beginnen.
Daan had ondertussen de spellen al uitgezet. Bij het Sketrun lukte het Lieve om de tweede snelste tijd neer te zetten, een paar tienden achter Abel. Volgende wedstrijd zeggen we tegen Lieve dat het een spelletjes is, we zijn nu al benieuwd naar haar tijd. Bij het kaartspel was het de bedoeling dat iedereen de juiste kaarten op tijd in handen had. Een teamlid kreeg te zien wie welke twee kaarten moest hebben. Hij of zij mocht tijdens het spel slechts drie keer kijken en niet praten. De anderen haalden om de beurt een kaart en lieten deze bij terugkomst zien. Ze kregen dan een ja of nee schuddend teamlid te zien. De groep van Abel hoefde slechts twee keer te kijken. Ook de groep van Sofie lukte het, na drie keer kijken, om alle goede kaarten in handen te hebben. Bij het balwerpen verdwenen alle ballen binnen de tijd in de juiste bakken. Hier werd door niemand een leven verspeeld. Met een dobbelsteen gooien en dan zes verschillende opdrachten uitvoeren binnen de tijd was hard werken voor veel groepen. In menselijke letters AtH op de grond maken zorgde voor veel zand op diverse plekken. Zeker Adam was daar niet door gecharmeerd. Het Sketbal, gebaseerd op trefbal maar dan anders, kwam verspreid over twee dagen terug. Er waren heel wat levens verspeeld tijdens de spellen, tijd om de brandstof tijdens de lunch weer aan te vullen. De broodjes worst vlogen erin als koek.
Zaterdagmiddag
Het middagprogramma speelde zich af buiten de accommodatie. Het centrum van Haelen was het speelveld. De teams werden met verschillende opdrachten, o.a. foto en filmopdrachten, op pad gestuurd. Op iedere foto en in ieder filmpje moest minstens een groepslid staan. Een aantal inwoners van Haelen was blij met de ATH-jeugd. Ze deden de afwas, lieten de hond uit, lazen eigengemaakte gedichten voor en maaiden het gras. Hoewel het voor Kevin bij dat laatste niet meeviel om met een robotmaaier op de foto te gaan. De groep van Jorg kwam op een verjaardagsfeestje terecht en kon verschillende opdrachten bundelen: afwas genoeg maar ook 12 personen voor een polonaise. De groep van Abel deed die in de plaatselijke supermarkt. Ook was de AtH-jeugd bijzonder behulpzaam met het helpen oversteken van bejaarde mensen. Stapje voor stapje bracht Sofie een oude mevrouw naar de overkant toen ze de groep van Anouk aan zag komen. Aan de overkant seinde Sofie de mevrouw in dat ze zich niet door andere groepen moest laten overzetten. Anouk werd na haar vraag door de mevrouw dan ook met wild zwaaiende armbewegingen weggeduwd. Toen de mevrouw zich omdraaide maakte Anouk een internationaal bekend gebaar.
Bonuslevens waren er o.a. voor de ruilopdracht, ruil een wasknijper tegen iets beters. Tim presteerde het om aan te komen met een pallet die hij een paar kilometer mee heeft lopen zeulen. Helaas won hij daar niet de wedstrijd mee. Dat was het boek van Jip en Janneke wat geruild was in een minibieb. Maar wat die nu met een wasknijper moeten?
Bij terugkomst mochten de groepsleiders een kaartje omdraaien met de categorie voor het optreden van zaterdagavond. Na het zien van de categorie mocht nog een keer een andere omgedraaid worden, maar deze werd dan de categorie voor het optreden. Maar eerst was er nog de barbecue met friet. Toen iedereen al goed gegeten had, volgde het traditionele toetje. Alle teams hadden nog even tijd om te oefenen voor hun optreden.
Zaterdagavond
Wat de quiz betreft wisten de teams van Anouk en Jorg hun levens te behouden. Het team van Abel was de grote verliezer, ze raakten acht levens kwijt. Bij het optreden mocht de groep, binnen de categorie, zelf kiezen waar hun optreden over ging. Tijdens de optredens komen er altijd verrassingen naar voren. Ook deze keer: Joep greep de microfoon en begon te zingen. Gelukkig kan ie beter speerwerpen. Tim had vorig jaar de lachers op zijn hand. Dit jaar onbedoeld weer. Hij weet nog niet wat zijn studiekeuze gaat zijn, we willen hem bij deze wijzen op de toneelacademie. Daar slaagt ie glansrijk. Datzelfde geldt voor Rick, die als een professioneel acteur dood neerviel. Als Rick zich daar een paar jaar na Tim aanmeldt, en zegt dat hij van dezelfde club is, wordt hij meteen aangenomen.
Nadat het scorebord weer bijgewerkt was, gingen de meesten naar buiten. Ondanks dat de jeugd binnen en buiten rondhing, merkte niemand dat er iets gebeurd was. Er kwam een telefoontje van een fluisterende Marc binnen die vanuit een kofferbak van een auto belde. Hij liep buiten rond om iets op te ruimen toen hij een klap op zijn hoofd voelde. Even later lag ie in een donkere auto. Gelukkig kon hij aanwijzingen geven hoe de auto reed, al was hij af en toe niet zeker. Nadat de auto stopte, gingen drie groepen de strijd aan om hem te bevrijden. Ze mochten hun telefoon gebruiken totdat ze het terrein afgingen.
De eerste groep vertrok meteen met de opgeschreven aanwijzingen die ze genoteerd hadden, de andere twee groepen doken nog even in google maps en streetview. De tweede groep ging na enige tijd op pad. Net daarna kreeg iedere begeleider van een groep een hint binnen dat Marc in noordwestelijke richting van de kamplocatie zat. De derde groep maakte daar dankbaar gebruik van en vertrok in de goede richting. Groep 2 was het eerste terug op het kampterrein, ze waren na een hele tijd lopen dichterbij de kamplocatie dan bij de ontvoerde Marc. Ze konden Marc niet meer binnen de toegestane tijd bevrijden en besloten terug te keren. Op de vraag: “en Marc dan”? Was het antwoord: “Jammer voor Marc, het was een fijne vent”. Nadat een half uur later de hint kwam, ik zit op 5 km van het kampgebouw wist de laatst vertrokken groep de locatie van Marc te vinden. Afspraak was dat ze met de auto opgehaald zouden worden. Op de terugweg zagen ze de eerst vertrokken groep lopen, deze waren helemaal de weg kwijt. Zij waren begonnen met de eerste aanwijzingen van Marc op papier, wat een omweg van 16 km betekende. Zonder Marc te bereiken, waren ze te voet op weg terug.
Eenmaal terug onder de overkapping van de De Spar zorgde Ruud voor de inwendige mens. Ruud haalde het vlees wat over was van die middag (opgewarmd) tevoorschijn. De schaal werd steeds leger. Lieve smeerde voor degene die wilden stokbrood met chocoladepasta. De energie was weer aangevuld, dus konden ze weer door. Een aantal waaronder Abel ging slapen. Het huisje waarin Abel sliep werd kort daarop bekogeld met alles wat over was, een gedeelte bleef plakken op de muur. Daardoor veranderde het huisje van Abel in knibbel, knabbel, knuistje…… Abel ontging alles, hij sliep door alles heen.
Zondagochtend
Deze ochtend gebeurde er iets bijzonders. De junioren waren eerder wakker dan de pupillen. Andere jaren maakten de pupillen de junioren wakker voor het ontbijt, nu waren de rollen omgekeerd.
Na het ontbijt volgde de laatste spellenserie. Bij juiste vorm lopen moest er flink gebikkeld worden en dat na twee korte nachten. De korte nachtrust had er flink ingehakt. Natuurlijk moest er ook water overgebracht worden zonder dat je met het water mocht lopen. Touwtrekken leek vooraf een moeilijk spel. Een touw met drie uiteinden waarin het midden een zwaar voorwerp hing moest verplaatst worden naar drie punten. Tussen deze punten stonden twintig flessen die niet omgegooid mochten worden. Verrassend genoeg was het spel voor de groepen makkelijker dan vooraf gedacht. Veel op een rij lijkt op kaas, boter en eieren maar dan groter en lastiger. Drie teams tegen elkaar waarbij alleen het winnende team geen levens verloor. Ook vandaag werden nog Sketbalwedstrijden gespeeld. Nadat alle spellen gespeeld waren, werd snel aan de lunch van soep en worstenbroodjes begonnen. Daan kon de einduitslag gaan berekenen. De jeugd had nog genoeg te doen, tassen inpakken en het huisje vegen. De einduitslag werd bekend gemaakt: het team van Anouk had gewonnen.
Terwijl de oudere jeugd nog wat aan het nakaarten was, zagen we dat Elias en Tim het vegen wel erg uitgebreid deden. Ze lagen op hun buik met een lange stok een toegangsweg in het zand te maken. Het zag er erg strak uit, Elias en Tim niet meer. Een voor een werden de kinderen opgehaald maar de groene krokodil lag nog steeds op tafel. Totdat Anouk samen met de krokodil ook naar huis ging. Ze heeft hem het hele kamp overal, ook buiten het kampterrein, mee naar toe gesjouwd.
Abel, Adam, Annabella, Anne-Sophie, Anouk, Aron, Daphne, Elias, Imke, Jamez, Joep, Jorg, Kaja, Kenzi, Kevin, Lieve, Liselotte, Lotte, Lotte, Lya, Merle, Mike, Minke, Nina, Nina, Noël, Noor, Raven, Rick, Sanne, Sarah, Sofie, Sophie, Tim, Tim, Timo en groene krokodil bedankt, dat jullie er samen met en voor elkaar zo’n fijn kamp van hebben gemaakt. Want dat was het.