In de aanloop naar de Halloween-avond is tientallen keren de vraag voorbij gekomen “Is het eng?”. In de laatste week schemerde door dat de Stiphoutse bossen toch wel behoorlijk donker worden en gisteren kwam het antwoord definitief: “Ja, het is wel eens eng!”. Na een korte introductie in een vooral donkere kamer werden de groepjes kinderen het bos ingestuurd. Zonder zaklampen, want de route was goed verlicht. Althans, de breekstaafjes gaven tenminste nog iets van richtinggevoel. Donker was het zeker, maar gelukkig was de eerste tussenpost niet ver. Hier bleek dat de introductie indruk had gemaakt want uiteindelijk had geen enkele groep de vraag die daar naar terug verwees goed.
Daarna verlieten de groepjes de gebaande paden, dwars door het bos naar het vennetje. Net toen de groepen dachten dat ze er waren, werden ze nog even aan het schrikken gebracht. Bij het ven stond de tweede post met bakje maden. Jeroen voelde er nog even in, de rest keek alleen toe. Bij het vertrek werd (met een snelle wisseltruc) een bakje leeg gegooid. Dat zorgde vooral voor veel walging, waarop Dinand zijn jas uitdeed en deze niet meer aan heeft gedaan. Verder op de route stond een man met een kettingzaag die ook het nodige gegil veroorzaakte. Met wat smalle, donkere paden met hangende kippenpoten werd ook post 3 vrij snel bereikt. ‘Raad wat je voelt’ stond op het programma, smerig voelde het sowieso (spaghetti, meelwormen en een geschilde komkommer in water). Dit werd echter relatief makkelijk doorstaan en dus sprong een paar honderd meter verder maar weer iemand ineens het pad op. Succes gegarandeerd. Het lange rechte stuk dat volgde leidde rechtstreeks naar post 4. Makkie dus, want van hier af aan werd de terugweg echt ingezet.
Het laatste traject was echter de klap op de vuurpijl. In korte tijd werden de groepjes drie keer totaal verrast, met achtereenvolgens een vliegende vuilniszak, een griezel die ze van achter pakte en een harde toeter vanuit de bosjes. Het schrikeffect bleek gigantisch en dus werd er op ’t laatst nog flink gegild, gekrijst, opgesprongen en vielen er zelfs kinderen van schrik op de grond. Na de toeter was het, gelukkig voor sommige kinderen, gedaan met de angst en druppelden de groepjes langzaam het gebouw van de postduivenvereniging weer binnen. Eenmaal binnen in het in Halloween-sfeer gebrachte gebouw was het tijd voor muziek, snoep, ’n frietpan en vooral het uitwisselen van de vele verhalen. Niet alleen de deelnemers maar ook zeker de ‘schrikkers’ hadden zichtbaar genoten. Halloween 2015 was dus zeker geslaagd, wat ons betreft doen we dit volgend jaar zeker weer!