Zachtjes gaan de paardenvoetjes …….., maar niet vandaag. Het waren kindervoeten die zo snel mogelijk vanaf de trainingsronde naar het gebouw van de postduivenvereniging wilden. De Sinterklaasmuziek werd bij binnenkomst al snel overstemd door kinderstemmen en was nog maar af en toe te horen. Voor de training had ieder kind onder het toeziend oog van Ketje een cadeautje neergelegd waar een spel meegespeeld werd. Terwijl de rook door de schoorsteen joeg was iedereen via een dobbelsteen voorzien van een begincadeautje. Het echte spel kon toen beginnen: Mike kwam maar niet van zijn muts af en begon de humor er van in te zien. Bij zijn buurman Tim was de blijdschap keer op keer van zijn gezicht te lezen als hij de muts kon doorschuiven. Voor Adam gold gegeven is gegeven en van ruilen komt huilen: dus hield hij zijn cadeautje stevig met twee armen vast, het was voor iedereen duidelijk dat daar niemand meer aan kon komen. Daan wilde stoppen toen hij de blauwe nagellakset in handen had, maar ook hij moest toch nog een ronde verder. Na de laatste ronde waren een aantal kinderen superblij met het eindcadeau wat ze hadden, maar als extra surprise werd er nog een keer met de dobbelsteen gegooid en verschoof alles weer. Jorg was daar niet zo blij mee omdat hij daarmee de nagellak toegestopt kreeg. Zijn gezicht veranderde in één grote glimlach toen er ineens vijf meisjes voor zijn neus stonden die maar wat graag wilde ruilen. Hierdoor kon Jorg alsnog kiezen uit bordspellen, een stripboek, een knutselpakket en een dino-ei en ging iedereen tevreden naar huis.
Als club kunnen we terugkijken op een geslaagde activiteit waarbij de kinderen de hoofdpersonen waren, maar waar ook de toekijkende ouders zeker van genoten hebben.